Bölüm 1 : Metro
Söestırın son günüydü ve ingilizce kursuna gidecektim. Biraz da geç kalma telaşıyla ceketimi giydim çantamı kaptım. Müzik çalarımı da taktıktan sonra anneme “Ben çıkyorum.” dedikten sonra apartmanın merdivenlerinin kenarındaki demirlerden kayarak hızlıca aşağı indim. Kapıcı kapıda duruyor ve bana gülümsüyordu. Ona selam verip çıktım apartmandan. Evimizden caddeye hafif bir yokuştan inerek varılıyordu. Ben bu yolu hep kullandığımdan sıkılmıştım ve farklı bir yol denemeye karar verdim. Karşımızdaki sitenin aralığından geçerek yürüyüş yolundan yürüdüm tempolu bir şekilde. Orada da bir yokuş vardı ama bizim evin önündekinden daha dikti. Dinlediğim şarkının ritmiyle yürürken birden duramadım ve yokuştan aşağı koşmaya başladım. Tam o sırada en sevdiğim şarkı çalıyordu. Ben dinlediğim şarkılara aklımda klipler düzenlemeyi çok sevdiğim için o an ki durumumu şarkıya uyarladım. Aşağı indiğimde normalde gittiğim yolun biraz üzerindeydim saate baktım ve geç kalmamk için macerama son vererek normal her zaman kullandığım yoldan gitmeye karar verdim. Yolda omuzları biraz büyük amerikan tarzı bir hırkası, ensesine uzanan siyah saçları ve siyah kare gözlüleri olan garip bir çocuk gördüm. Çok değişikti sanki yabancıydı ve gözleri de küçüktü. Aslında gözlerine pek dikkat edemedim çünkü bana bakmadı hiç akasından yürüyordum. Boşver deyip geçecektim ama benimle aynı yere gidiyor gibiydi, biraz yürüdükten sonra aynı metro istasyonuna girdik. Merdivenden indik ve kartını okkutuyordu ki bir çacuk onu itti, kimse umursamamıştı. Ben ise sessiz kalamazdım o çocuğu tanıyormuşum gibi hissediyordum. Çocuğa “Hey niye onu ittin.” dedim ve bana “Sana ne. Hem ne yaparsın dövermisin.” dedi. Yüzüm kızardı ve görelileri çağırdım. Aslında kavga çıkarabilirdim ama çok güçlü biri olmadığımdan o çocuk beni döver üstüne bir de haksız duruma düşerdim. Çocuğu görevliler aldı ve götürdü. Bu sırada çocuk bana “Seni öldüreceğim....” dermiş gibi baktı. Ben yabancı olduğunu düşündüğüm çocuğa “Hey, nasılsın. Bir şeyin yok ya?” dedim o utanarak ve yüzü kızararak “T-t-eşekkür ederim. Senin bir şeyin yok değil mi ?” dedi. “Yok. Önemli değil.” dedim ve beraber metroya bindik. Metroda uzun bir süre sohbet ettik, bana Japonya'dan geldiklerini adının Urohi Koto olduğunu anlattı. Yolculuğun bitmesine 2 durak kala yanında gitarıyla siyah pantolonu kat kat olmuş, kafasına geçirdiği beresinden fışkıran saçları değişik bir kahve rengiydi. Hemen hemen bizden birkaç yaş büyük olan adamın boyu uzun, gözleri yeşildi. Yere oturdu ve gitarını çalmaya başladı. Koto'nun dikkatini çekmeyi başarmıştı belli ki. Biraz sonra Koto adamın yanına gitmiş onu dikkatlice izliyordu, gözleri parlıyordu. O küçük gözlerindeki parlamayı oturduğum yeren görebiliyordum. İneceğimiz durağa gelmiştik ve o adamda bizimle aynı durakta indi. Koto dayanamadı e adama “Ne kadar güzel çalıyorsunuz.” dedi. Adam hafifce gülümsedi ve kötü Türkçe'siyle “Sağol. Ben Josheph, kısaca Joe diyebilirsiniz...” Üçümüz iyi bir üçlü olmuştuk ve şans eseri üçümüzde aynı dil kursuna gidiyoruk onlar Türkçe bense İngilizce öğreniyordum. Onların İngilizcesi çok iyiydi ne de olsa Joe İngilizdi. Derslerde hep tenefüsü bekledim. Tenefüs geldiğinde ikisi yakınlaşmış gözüküyorlardı. Kendimi yalnız hissetmiştim. O sırada beklemediğim bir şey oldu ve ikisi birden “Biz, üçümüz tostuz değil mi?” dediler ve ben gülmeye başladım. “Ne oldu?” dediler. Bende “O tost değil dost...” dedim ve ardından “Tabii ki dostuz, yakın dost.” Bu beni çok mutlu etmişti...
Biliyorum çok iyi değil ama umarım beklentilerinizi biraz da olsa karşılamıştır iyi okumalar...
Yorumlarınızı bekliyorum.