Sihirli Dokunuş 4.Bölüm; Ichiro’nun başı belada! Yumi ya da Amaya! Seç bakalım!!

[Kızıl Şaman]

Arkadaşlar, uzun süre önce sadece ilk bölümünü yazdığım bir hikayeyi sizlerle paylaşmak istiyorum. Umarım beğenirsiniz. İsteğinize bağlı olarak, devam edebilir yada burada bırakabilirim. Görüşlerinizi belirtirseniz sevinirim. Yorumlarınız benim için çok önemli çünkü. 

Ama değerlendirme yaparken, bunun amatör bir hikaye olduğunu unutmazsanız sevinirim.   

(click to show/hide)

Yine sıkıcı bir okul günü. Ichiro pencereden dışarıya baktı. Dışarıda güneşli bir hava vardı. Bu gün arkadaşlarıyla sinemaya gidecekti. Bu yüzden sabırsızlanıyordu. Başını tahtaya çevirip, tahtanın hemen üzerinde duran saate baktı. 15.49. "Bir dakika kaldı" dedi içinden. "Sadece bir dakika". Saatten çıkan tik tak sesleri zihnini ele geçirmiş gibiydi. Bütün dikatini ona vermişti. Zil sesini duyduğunda kendine geldi. İşte! Bir okul günü daha sona ermişti. Ve yarın cumartesiydi, yani okul yarım gün.

Ichiro'nun morali aniden düzelmişti. Leiko Sensei, "Derslerinize çalışmayı unutmayın çocuklar" diyerek sınıftan çıktı. Leiko Sensei, çok iyi bir öğretmendi, tabi o bişey anlatırken konuşmadığınız zaman. Eğer onun dersinde izinsiz konuşulursa, gerçekten de korkutucu olabiliyordu. Erkek öğrencilerin gerçekten de korktuğu bir kişiydi. Ama kızlara iyi davranıyordu, belki de o da kadın oldu içindi.

Ichiro, omzuna dokunan bir elle irkildi. Arkasını döndü, bu Montaro'ydu. Montaro, arkadaşlarına göre çok uzun boylu bir çocuktu. Sarı saçlara ve mavi gözlare sahip olan Montaro, Ichiro'nun en iyi arkadaşıydı. Montaro, daima gülümseyen bir çocuktu, bu çocuğun moralini hiç bir şey bozamazdı. "Hey Ichiro" dedi Montaro, "Bu akşam geliyorsun değil mi?"

Yüzünde yine garip bir gülümeme vardı. Ichiro ona bakarak "Montarooo" dedi. "Yüzündeki gülümseme beni korkutuyor". "Ha! Neden bahsediyor sen! Bu benim her zamanki halim". Ichiro başını başka bir tarafa çevirerek "Evet" dedi Montaro'nun duyamayacağı bir sesle. "Bu yüzden beni her zaman korkutuyorsun!". Montaro, Ichiro'nun ne dediğini anlayamamıştı. "Haa? Ağzında ne geveliyorsun sen öyle?"

"Hey siz! Siz yine mi tartışıyorsunuz! Tartışırsanız ne olacağını bilmiyormusunuz siz!"

Ichiro ve Montaro, sesi duyduklarında yutkundular. Bu sesi tanıyorlardı. Başlarını yavaşça sesin geldiği tarafa çevirdiler. İşte, kâbusları tam karşılarında duruyordu. Bu Amaya'ydı. Amaya, gerçekten korkutucu bir kızdı. Okuldaki tüm erkekler, ondan çekinirdi. Okulda, onun tarafından dövülmeyen tek kişi Ichiro'ydu. Ama Ichiro'da ondan korkuyordu. Amaya, kızıl saçlarıyla beraber gerçekten çok ürkütücü duruyordu. Gözlari alev saçıyor gibiydi. "Siz ikiniz!" dedi, Ichiro ve Montaro'ya bakarak. "Eğer tartışırsanız neler olacağını bilmiyormusunuz", Bunu söylerken yumruklarını gösteriyordu. Montaro ve Ichiro birbirilerine sarılarak "Biz.. Bizz. Biz tarışmıyorduk Amaya. Biz sadece sakalaşıyorduk" dedi Montaro. Ichiro kekeleyerek "E.. Evet.. Biz sadece şakalaşıyorduk" dedi. Amaya, gülümseyerek "Ah! Tamam o halde" dedi. "Bende sizin tartıştığınızı sanmıştım. Sizin gibi iki yakın arkadaşın tarışmasından nefret ederim" Yumruğunu göstererek "Eğer tartışırsanız..."

Miya, Amaya'nın sözünü keserek, "Amaya" dedi "Sanırım gitsek iyi olacak. Akşam için hazırlanmamız gerek". Miya, çok sessiz bir kızdı. Ve ayrıca çok ta utangaçtı. Bulunduğu ortamlarda, çok konuşamazdı. Konştuğun da da yüzü kızarmaya başlardı. Bu sebeple, bazen onun geldiğini anlamayorlardı. Yine öyle olmuştu. Amaya'yla beraber gelen Miya'yı, Ichiro da Montaro da fark edememişti.

Ichiro, Miya'ya bakarak "Ha! Miya, sen ne zaman geldin" dedi. Miya başını eğerek "Ben en başından beri buradaydım" dedi. "Ah! Öyle mi? Bunu fark edememiştim" dedi Ichiro. Amaya, korkutucu bakışlarını Ichiro'ya çevirdi, yumruğunu kaldırdı. "Ichiroo!" dedi sinirli bir ses tonuyla. "Sen bir aptalsın. Bir kızla nasıl konuşulacağını bilmiyorsun!" Yumruğunu hızlı bir şekilde Ichiroya savurdu. Ichiro yerinden oynayamıyordu. Ama herkesi şaşkına çeviren bir şey yaptı Amaya. Yumruğunu son anda durdurdu.

Arkadaşları bunu anlayamıyordu. Amaya, Ichiro hariç herkese rahatlıkla vurabiliyordu. Ichiro, korkudan kapattığı gözlerini açtı, hiç acı hissetmemişti, çok şaşırdı. Amaya ona bakarak "Tam bir aptalsın" dedi. Sonra yanındaki Miya'ya bakarak "Hadi Miya" dedi. "Gidelim". Ichiro ve Montaro rahatlamıştı. Montaro, Ichiro'ya bakarak "Bir an hiç gitmeyecek sandım" dedi. Amaya, sınıf kapısından çıkarken arkasına baktı. "Hey! İkinizden biri sakın geç kalmasın" dedi. "Biliyorsunuz, bekletilmeyi hiç sevmem". Ichiro ve Montaro yavaşça kafalarını salladı. Amaya, Ichiro'yu düşünerek, içinden "Tam bir aptal" dedi. "Yeteneğini hala fark etmemiş"

***

İchiro kolundaki saate baktı, geç kalmıştı. Sokaklardan koşarak ilerlemeye devam ediyordu. "Geç kaldım! Geç kaldım! Amaya bu sefer kesin beni öldürecek!". Birden yolun kenarındaki ormanlık alandan bir ses geldi. Ağaç dallarının kırılma sesi. Ichiro durdu. "Ha! Bu seste ne böyle?". Sesin geldiği yöne doğru ilerlemeye başladı. Ichironun gözleri, irice açıldı. Yerde bir kız yatıyordu. Yukarıya baktı. Ağaçların dalları kırılmıştı. Yukarıdan mı düştü? Ama ağacın tepesinde ne yapıyordu ki? Ağğhh! Ne diyorum ben!" Hemen kızın yanına geldi, yerde yatan kız çok güzeldi. Altın sarısı saçları, beyaz teni... Bu dünyadan olamayacak kadar güzeldi.
Ichiro, kıza iyice yaklaştı. Nefes almıyordu, ölmüş müydü? "Hayır, bu olamaz" dedi Ichiro. Etrafına baktı, yardım isteyebileceği kimse yoktu. Bu kızı kurtarmak istiyordu. "Ne yapmalıyım? Ne yapmalıyım?". Ichiro, elini kızın yanağına götürerek "Kim olduğunu bilmiyorum" dedi. "Ama ölmene izin veremem". Ichiro'nun elinde beyaz bir ışık oluştu. Beyaz ışık birden etrafı kapladı. Ichiro ne olduğunu anlayamamıştı, ışıktan dolayı birşey göremiyordu. Işık biraz da olsun etkisini yitirdiğinde, Ichiro etrafı görmeye başladı. Gördüğü anda da kendisini geriye doğru attı.
"Bu... Bu olamaz! İmkânsız!". Deminden yerde hareketsiz yatan kız, karşısında duruyordu. Etrafına çok güzel bir ışık saçıyordu ve kanatları... Bembeyaz, büyüleyici güzellikte kanatları vardı. Ichiro korkmuştu, hemen koşmaya başladı, aklındaki tek şey kaçmaktı. Buradan uzaklaşabildiği kadar uzaklaşmak istiyordu...

(click to show/hide)

2.Bölüm; Gökten Düşen Kız

Oda, tamamı ile karanlığa bürünmüştü. Ichiro, üstüne çektiği yatak örtüsünün altında sakinleşmeye çalışıyordu. “Sadece bir rüyaydı” dedi, elinin tersi ile gözyaşlarını silmeye çalışırken. “Evet! Bu sadece basit bir rüyaydı. Gerçek olamaz”. Bunu söylerken, sargı bezi ile sarılmış olan sol eline baktı. Biraz ürkerek, sargıyı yavaşça çıkartmaya başladı. Parmaklarının ucu göründüğünde, korkuyla tekrar sargıyı örttü. Elinde oluşan parlak ışık, hâlâ geçmemişti.

O zaman, bütün yaşadıkları gerçekti. Bir rüya değil. Dün akşamdan itibaren, olanlara anlam veremiyordu Ichiro. Yaşadıkları, bir rüyada olabilecek şeylerdi ancak. Ama gerçekten de olmuştu. Gerçekten de, bir melek görmüştü. Ichiro’nun vücudu titremeye başladı. Üşüyor muydu? Hayır, bu korkuydu? Olanlara anlam veremediği için korkuyordu. Bu sırada, annesinin ona seslendiğini duydu. “Ichiro! Montaro ve Amaya burada! Aşağıya gelebilir misin?”. Ichiro, saklandığı örtünün altından çıktı. İlk önce odanın ışıklarını açtı. Sonra da kapıyı açarak annesine bağırdı. “Şu anda biraz meşgulüm! Onlara, yukarıya gelmelerini söyler misin anne!”.

Yatağın başına geçerek, oturdu. Ne yapacağını düşünmeye başladı. Dün gece yaşadıklarını anlatacak mıydı onlara? “Hayır, bunu yapamam” dedi içinden. “Böyle bir şeye kim inanır ki? Ya elimi gösterirsem?! Evet, sol elimi gösterirsem bana inanırlar. Ne yapmalıyım?”. Ichiro’nun düşünceleri, odaya arkadaşlarının girmesiyle bozuldu. Montaro ona bakarak “Ichiro! Neyin var dostum? Dün akşam sinemaya gelmedin. Bu gün de okula gelmeyince seni merak ettim?”. Ichiro, boş bakışlarla Montaro’ya baktı. Ne söyleyeceğini bilemiyordu.

“Hey! Ichiro! Dün akşam, saatlerce seni bekledik! Neredeydin? Bekletilmekten hoşlanmadığımı sana söylemiştim!”. Amaya’nın gözleri, öfkesini belli ediyordu. Ses tonu da öyle tabii. Montaro bile korkmuştu ondan. Ama Ichiro en ufak bir korku belirtisi bile göstermemişti. Başını eğmekle yetindi sadece. Amaya’nın söylediklerini hiç dikkate almamıştı. O, şu anda ne yapması gerektiğini düşünüyordu. “Hey Ichiro! Beni duyuyor musun? Cevap versene!” dedi Amaya, onun üstüne ilerleyerek. Ichiro, başını yerden ayırmadı. Sargılı olan elini saklamaya çalışarak “İyiyim ben. Bir şeyim yok” dedi. Ama ses tonu, eskisine hiç benzemiyordu. Çok soğuk ve samimiyetten uzak bir ses tonuyla söylenmişti bu söz. “Sizi merakta bıraktığım için üzgünüm”. Başını kaldırarak, arkadaşlarına gülümsedi. Yüzüne yerleştirdiği gülümseme ile dün gece yaşadıklarını saklamaya çalışıyordu. “Kendimi pek iyi hissetmiyorum da. Sanırım hasta oldum”

Amaya, Ichiro’nun yalanını anlamıştı. Ona yaklaşarak, ani bir hareketle sol kolunu tuttu. Sargı içindeki ele bakarak “Bu ne?” dedi. “Eline ne oldu, çabuk söyle”. Ichiro köşeye sıkışmıştı. Tam doğruları anlatacaktı ki, Montaro “Haa! Ichiro, yoksa dayak mı yedin?” diye atıldı. Bunu söylerken, kendini gülmemek için zor tutuyordu. Ichiro, içinden Montaro’ya şükrederken, kafasını hızlıca salladı. “Evet, evet! Kesinlikle öyle oldu!”. Amaya, karşısındaki Ichiro’ya bakarak “Dayak yemiş biri olarak, bunu çok çabuk kabullendin” dedi. Ichiro ellerini iki yana açarak “Ne yapabilirim ki” diye yanıtladı. “Sonuçta siz arkadaşımsınız. Saklamama gerek yok!”. Bir bahane bulmanın verdiği rahatlıkla, konuşmaya devam etti. “Dün gece sizinle buluşmak için evden çıkmıştım. Yolda koşarken, serserinin birine çarptım. Sonra da tartışmaya başladık”.

Ichiro’nun anlattıkları, Amaya’ya hiç inandırıcı gelmemişti. Montaro ise, hemen inanmıştı, bu alelacele uydurulmuş kurguya. “Dostum! Bana haber vermeliydin. O çocuğu çok feci pataklardım!” dedi, içinden gelen heyecanla. Ichiro başını yana çevirerek “Tabii yaa! Ben de inandım!” dedi Montaro’nun duyamayacağına inandığı bir ses tonu ile. Sonra da ona bakarak “Üzgünüm!” dedi. “Bu aklıma gelmemişti”. Montaro, Ichiro’nun gerçek düşüncelerinden habersizce, ona bakarak gülümsüyordu.

Ichiro arkadaşlarına bakarak “Geldiğiniz için teşekkürler” dedi. “Ama gitseniz iyi olur sanırım. Kendimi pekiyi hissetmiyorum. Biraz dinleneceğim sanırım”. Montaro, “Tabii!” diyerek alay etti onunla. “Dayak yedikten sonra bu normal”. Amaya, isteksiz de olsa “Tamam!” dedi. “Şimdilik dinlen. Ama yarın bize her şeyi anlatacaksın”. Ichiro oturduğu yerden kalkarak, kapıya doğru ilerledi. Odanın kapısını açarken, “Pekâlâ” dedi Amaya’ya. “Yarın anlatacağım”.


Amaya ve Montaro, odadan çıktılar. Ichiro, onların arkasından bakıyordu. Dar koridorda yan yana ilerleyen dostlarına bakarken, Montaro’nun söylediklerini duyabiliyordu. Montaro, sırıtarak “Bu haberi Miya’ya söylememiz gerek” diyordu. “Duyduğunda, yüzünün alacağı hali çok merak ediyorum”. Amaya, onun kafasına sert bir yumruk geçirdi. “Kes sesini! Bunu kimseye anlatmayacaksın”. Montaro, acı içinde inlerken, bir yandan da Amaya’nın vurduğu yeri ovuşturuyordu.

Yüzünde masum bir gülümseme oluştu. Onlara bakınca, dün olanları kısa bir süre için bile olsa unutmuştu. İçindeki bu duygularla yatağına ilerledi. Yatağın başına oturarak, sargılar içindeki koluna baktı. Sargıyı, nazik bir şekilde açmaya başladı. Sargı açıldıkça, elinden yayılan ışık daha rahat görülüyordu. Sonunda eli tamamıyla açığa çıktı. Derisinin içinde bir ışık kaynağı var gibiydi. Elinden yayılan beyaz ışık, göz alıcı parlaklıktaydı.

Odanın içinde, aniden bir kadın sesi yankılandı. “Sonunda buldum seni. Kurtarıcı!”. Ses, kulağa huzur veren bir tınıda tekrar yankılandı. “Sonunda buldum seni. Kurtarıcı!”. Ichiro, gözlerini irice açarak karşısına baktı. “Sen… Sen... O kızsın!”. Karşısında, göz alıcı güzelliği ve büyüleyici bir ışık saçan bembeyaz kanatları ile dün akşam gördüğü melek vardı…   

(click to show/hide)

Ichiro kendini yatağın üstünden atarak gerilemeye başladı. Gözleri irice açılmıştı. “Sen… Sen burada ne arıyorsun” dedi şaşkınlıkla ve biraz da korkarak. Sonra gördüklerine inanamayarak “Bu bir rüya” diye mırıldanmaya başladı kendi kendine. İki eliyle kafasını tutarak, odanın bir köşesine sindi. Gözlerini kapattı. “Bu bir rüya. Bu bir rüya. Bu bir rüya!” Birden, içine huzur veren o sesi duydu. “Lütfen korkma. Sana zarar vermeyeceğim”. Bu ses, onu rahatlatıyordu. Nedenini bilmiyordu, ama bu ses ona huzur dolu bir şarkıyı andırıyordu. İçindeki korkuyu bir kenara atıp, başını kaldırdı. Karşısında, dün akşam gördüğü dünyalar güzeli kız vardı yine. Ama bu sefer kanatları yoktu. Ona pürüzsüz, beyaz elini uzatarak “Özür dilerim, kanatlarımın seni korkutacağını düşünmemiştim. Ama şimdi onları sakladım. Korkacak bir şey yok” dedi gülerek. Ichiro’nun karşısındaki kızdan korkması gerekiyordu. Ama kız o kadar güzeldi ki, aklına korkmak hiç gelmiyordu. Neden bilmiyordu, ama içinde ona karşı bir güven duygusu oluşmuştu şimdi. Ona elini uzattı. Kızın elini kavradığında, içinde anlamlandıramadığı bir mutluluk oluşmuştu. Kalbi daha hızlı atmaya başlamıştı şimdi.

Kız mavi gözlerini Ichiro’ya dikerek “Ben Yumi” dedi, o büyüleyici gülümseyişini yüzüne yerleştirdi. Ichiro gözlerini ondan alamıyordu. Kekeleyerek “B.. Ben.. Ic.. Ich..” Sözünün devamını bir türlü getiremiyordu. Karşısındaki kızın gülüşü, onun düşüncelerini allak bullak etmişti. Ne yapmalıydı şimdi. Korkması gerekiyordu. Ama korkamıyordu bir türlü. Neden korkmuyordu ki bu kızdan. Neden ona karşı bir güven duygusu oluşmuştu ki içinde? Daha onu tanımıyordu bile. Gerçek miydi tüm bu olanlar? Yumi, Ichiro’nun konuşmakta zorlandığını görerek “Merak etme” dedi. “Ben senin kim olduğunu biliyorum. Sen Kurtarıcısın!”. Ichiro şaşkınlıkla Yumi’ye baktı. “Ben mi? Kurtarıcı mı?”. Yumi, onun sözünü onaylar nitelikte başını salladı. “Evet, kurtarıcı”. Ichiro, “Kurtarıcı da ne?” diye sordu. Yumi şaşırarak “Ne yani? Bilmiyor musun?” dedi. “Yukarıdan sana bilgilendirme yapmadılar mı?”. Ichiro, Yumi’nin söylediklerinden hiçbir şey anlamıyordu. “Yukarıdan mı?”. Yumi iç geçirerek “Anlaşılan seni bilgilendirmemiz gerek” dedi. Sonra, sağ işaret parmağını nazikçe Ichiro’nun alnına dokundurdu. Ichiro’nun zihni, bilgilerle dolmaya başlamıştı birden. Başını tuttu. Gözünün önüne, daha önce hiç görmediği resimler ve yazılar geliyordu. Zihninde bir ses, hızlı hızlı konuşuyordu. Beynine yerleşen bilgileri hissedebiliyordu Ichiro. Birden gözlerinin önüne resimler geldi. Bilinçaltından bir ses, zihninde yankılandı.

“Zamanın derinliklerinde, bir kehanette bulunuldu. İnanların dünyasında çok büyük yıkımlar olacaktı. Şeytanlar yeryüzüne çıkacak, İnsanoğlu ölümle tanışacaktı. Her şey bittiğinde, dünya yeniden ayağa kalktığında, Şeytanlar ateşe geri döndüğünde, geride sadece yıkım kalacaktı. Dünyada yaşam sonu bulacaktı. Yıkımın önlenmesi için, kurtarıcılar bulundu. Zamanın farklı yerlerinde, her ulustan insanlar  seçildi. Onlara bir yetenek verildi. Sol elleri, hayat veriyordu. Zamanı geldiğinde, sol ellerindeki yaşam enerjisini serbest bırakarak, İnsanları canlandırmak! Şeytanlar bunu öğrendiğinde, gizlice dünya üzerine çıktılar. Kurtarıcıları bulmak ve öldürmek için. Melekler ise, yeryüzüne indiler. Kurtarıcıları korumak için. Ve yıkım gününe kadar sürecek olan bir savaş başladı, Şeytanlar ve Melekler arasında. Bir taraf kurtarmak, bir taraf öldürmek için savaştı ve hala savaşıyor” 


Ichiro başını sıkıca kavrayarak diz çöktü. “Ben mi? Kurtarıcı mı? Bu olamaz. Bir yanlışlık olmalı. Ben basit bir insanım sadece. Basit bir lise öğrencisi”. Son sözlerini, ağlamaklı bir tonda söylemişti. Yumi, böyle bir tepki ile karşılaşacağını hiç düşünmemişti. Yerde diz çöken çaresiz insana baktı. “Sana söylemiştim. Bana güven. Ben ikinci sınıf koruyu melek Yumi, seni hayatım pahasına koruyacağım”. Ichiro, başını yukarı kaldırarak Yumi’ye baktı. “Hayatım pahasına mı? Melekler ölebiliyor mu ki?” Sonra birden durdu. Bu sorunun cevabını zaten biliyordu. Nasıl bildiğine dair en ufak bir fikri yoktu, ama biliyordu. Melekler ruhani varlıklardı. Onlarında her canlı gibi ruh enerjisi vardı. Ama diğerlerinden çok fazla ruh enerjisi vardı Meleklerin. Hatta saf yoğunlaştırılmış ruh enerjisinden oluştukları bile söylenebilirdi. Eğer cennetten çok uzun süre uzak kalırlarsa, melekler zayıf düşmeye başlıyordu. Ve bir süre sonra, ruh enerjileri kaybolduğunda melekler de kayboluyordu. Ichiro elinin tersi ile gözyaşlarını sildi. Sonra gülümseyerek “Tamam o zaman!” dedi. “Sana güveniyorum”. Olanları çok sakin karşılamıştı. Buna kendisi bile şaşırıyordu. Yumi gülümseyerek “Pekâlâ o zaman” dedi. “Senin koruyucu meleğin olarak seni her şeyden koruyacağım”. Ichiro, bu olanları arkadaşlarına anlatmak istiyordu. Ama bunu yapamayacağını biliyordu. Beynine aktarılan bililerde, koruyucu meleğin varlığının sadece kurtarıcı tarafından bilinmesi gerektiği yazıyordu.

Yumi, Ichiro’ya bakarak “Hadi hemen işe başlayalım” dedi. Ellerini uzatarak Ichiro’yu yerden kaldırdı. Etrafına bakarak “Öncelikle bu evden taşınmalısın” dedi. Ichiro şaşkınlıkla baktı. “Haa! Sen çıldırdın mı? Bunu neden yapacakmışım ki?”. Yumi sakin bir tavırla “Bu savaşa aileni bulaştırmak istemezsin, değil mi?” diye sordu…

2 gün sonra…

Yumi, tahtanın önünde durarak, sınıfa kendini tanıtmaya başladı. “Ben, Kazawa Yumi, buraya daha önce yaşadığım yerden sıkıldığım için geldim. Şu anda, okula yakın bir yerde Ichiro ile beraber yaşıyorum. Memnun oldum”. Yumi sözünü bitirdiğinde, sınıftan şaşkınlık nidaları yükseliyordu. “Ha! Ichiro mu? Bizim Ichiro mu?” diye bağırarak ayağa kalktı Montaro. Bunu söylerken Ichiro’ya bakıyordu. Leiko Sensei, Montaro’ya bakarak “Yerine otur Yamazaki” dedi. Montaro, yüzü kızarmış bir şekilde yerine oturdu. Sonra bakışlarını, sol arka çaprazındaki sırada oturan Ichiro’ya baktı. “Pişt! Ne ayak?” diye fısıldadı. Bunu söylerken gözünü kırpıyordu. Montaro, kafasını sıraya gömdü. Yumi’nin, birlikte yaşadıklarını söylemesine inanamıyordu. Bu saklı tutmaları gereken bir bilgiydi. Montaro ona bakarken, kafasında bir acı hissetti. Leiko Sensei’nin fırlattığı kalem hedefini bulmuştu. Montaro’ya yumruğunu göstererek “Yamazaki! Sapıkça şeyler fısıldamayı bırak” dedi. Montaro hızlı bir şekilde ayağa kalkarak “Özür dilerim Sensei!” diye bağırdı. Bunu söylerken gözlerinden yaş akıyordu. Hemen yerine oturdu tekrar. Leiko Sensei tekrar Yumi’ye dönerek “Artık yerine oturabilirsin Kazawa” dedi. Yumi, zarif gülümsemesini tekrar takınarak, kıskaçlık ve hayranlık dolu bakışlar altında Ichiro’nun yanındaki sıraya oturdu. Montaro arkasını dönerek “Kazawa-chan” dedi. “Baksana, sen Ichiro’nun nesi oluyorsun?”. Yumi hiç düşünmeden gülümseyerek cevap verdi. “Kız arkadaşı”. Montaro hayal kırıklığına uğramış bir şekilde “Tüh ya” dedi. Ichiro ise, kızarmış bir şekilde Yumi’ye bakıyordu…   

(click to show/hide)

Bu ders, Ichiro’ya bir ömür gibi gelmişti. Bir türlü bitmek bilmemişti. Adeta zaman durmuş gibiydi. Ya da üzerinde dolaşan meraklı bakışlar nedeniyle ona öyle geliyordu. Üzerindeki bakışların hepsi korkutucuydu. Ama en korkuncu, Amaya’nın bakışlarıydı. En sonunda kurtarıcısı olan zil sesini duydu. Henüz bu ilk dersti ve okulun bitmesine koca bir gün vardı. Bütün günü böylemi geçecekti acaba?

Zil sesinin hemen ardından, bütün öğrenciler Yumi’nin başına toplanmıştı. İki kişi hariç. Ichiro’ya doğru ilerleyen Amaya ve onları izleyen Miya. Ichiro, korku dolu bakışlarla Amaya’ya baktı. Yüzüne zoraki bir gülümseme yerleştirerek “Amaya, nasıl…”. Sözü yarıda kalmıştı. Amaya onu gömleğinin yakasından tutarak çekiştirmeye başladı. Sınıftan çıktılar, uzun koridor boyunca ilerlediler.  Sonunda bir sınıfın önüne geldiler. Burası, eskiden Laboratuar olarak kullanılan, ama artık kullanımda olmayan bir sınıftı. Amaya kapıyı açarak, Ichiro’yu oraya soktu. Sonra kendiside girip kapıyı kapattı.

Amaya’nın öfkesi, gözlerinden belli oluyordu. “Amaya, bekle. Ben. Ben her şeyi açıklayabilirim…”. Ichiro, bunları söylerken, bir yandan da geriliyordu. Kendisini, Amaya’nın öfkesinden uzak tutmaya çalışıyordu. Amaya onun boğazına yapışıp “Açıkla o halde” dedi. “Kim o kız. Ayrıca neden seninle yaşadığını söyledi?”. “Eee, şey… Yumi… Yani Kazawa- chan… Nasıl desem…” Ichiro, durumunu anlatacak bir kelime bulamıyordu. “Biz…”. Amaya onu sınıfta bulunan tozlu dolaplardan birine yasladı. “Ichiro! Neler olduğunu çabuk söyle. Ne saklıyorsun?”

*****

Yumi, etrafını saran kalabalık nedeniyle Ichiro’yu göremiyordu. Bir koruyucu meleğin görevi, kurtarıcısını korumaktı. Ama Yumi, başına dolaşan insanlar yüzünden bunu yapamıyordu. Hepsi de ayrı ağızdan ona sorular sorup duruyordu. “Nereden geliyorsun? Ailen ne iş yapıyor? Ichiro’yla aranızda ne var? Neden birlikte yaşıyorsunuz?...” Sorular böyle uzayıp gidiyordu. Yumi, güler yüzle hepsine yanıt vermeye çalışırken, bir yandan da Ichiro’ya bakmaya çalışıyordu. Montaro arkasını dönerek “Hey Ichiro! Kız arkadaşın çok popüler oldu” dedi. Ama seslendiği yerde kimse yoktu. Miya, Montaro’ya bakarak “Şey… Amaya onunla bir şey konuşmak istedi” dedi. Montaro “Eyvah! Şimdi kesinlikle öldü” dedi gülümseyerek. Yumi bunu duymuştu. Hemen sırasından kalktı. Etrafındakilere bakarak “Özür dilerim, benim Ichiro’yu bulmam gerekiyor” dedi. Sonra da, etrafındaki kalabalığı yararak sınıftan çıktı. Sol elindeki yaşam enerjisi nedeniyle, Ichiro’nun nerede olduğunu hissedebiliyordu. Koridorda koşarak ilerlerken, kendisi hakkında konuşulanları duyabiliyordu.
- Hey! Bakın, işte yeni öğrenci.
- Vay, çok güzelll!
- Boşuna ümitlenme dostum! Ichiro çoktan kapmış kızı.
- Evet, bende duydum. Birlikte yaşıyormuşlar.
- Çocuktaki şansa bak be!

Bunun gibi daha birçok konuşmaya rastladı, koridor boyunca ilerlerken. Sonunda eski bir sınıfın önüne vardı. Kapıyı açtığında, Ichiro’yu eski bir dolaba dayanmış, başka bir kızı da onun boğazına yapışmışken buldu. Sınıfa girdiğinde, ikisi de Yumi’ye baktı.
Yumi, Ichiro’ya bakarak “İyi misin?” diye sordu. Ichiro, boğazına yapışan elleri göstererek “Pek sayılmaz” dedi alaycı bir tavırla. Yumi, Amaya’ya bakarak “Ne oluyor burada?” dedi. Ichiro tam her şeyi açıklayacaktı ki, Amaya eli ile onu susturdu. Daha sonra Ichiro’yu bırakıp Yumi’nin üzerine yürüdü. “Kimsin sen? Ichiro senden düne kadar bir kere bile bahsetmemişken, birden onun kız arkadaşı olduğunu söyleyerek ortaya çıkıyorsun. Birlikte yaşadığınızı söylüyorsun ve okulumuza, hem de Ichiro ile aynı sınıfa geliyorsun! Amacın ne?”. Yumi karşısındaki kıza şaşkınlıkla baktı. Gerçekten çok zeki birisiydi. “Adımı daha öncede söyledim ya! Kazawa Yumi”.

Amaya, Yumi’nin gözlerinin içine bakarak “Gerçeği söyle” dedi. “Buraya neden geldin?”. Yumi gözlerini Ichiro’ya çevirdi. Ichiro’nun, kızlar arasındaki bu tartışmaya katılmaya pek niyeti yok gibiydi. Amaya’nın sorusunu duymazdan gelerek Ichiro’nun yanına gitti. Amaya ise, görmezden gelinmesine sinirlenerek Yumi’nin kolunu tuttu. Bu sırada, Yumi, yerdeki eski bir deney tüpüne bastı. Ayağı kaydı Ichiro’nun üstüne düştü. Yumi’nin kolunu tutan Amaya’da bu kazadan payına düşeni almıştı.

Sınıfın kapısı tekrar açıldığında, üçü de çok garip bir pozisyondaydı. Amaya, Ichiro’nun kucağındaydı. Yumi’nin ise, dudakları Ichiro’ya çok yakındı. Yumi ve Ichiro göz göze gelmişlerdi. Sonra üçüde, açılan kapıya baktılar. Montaro ve Miya onlara bakıyordu. Kısa süreli bir şaşkınlıktan sonra, Montaro yine garip bir şekilde sırıtarak “Haa! Ichiro, hiç vakit kaybetmemişsin dostum” dedi. Sonra göz kırparak “Merak etme, ben ve Miya bir şey görmedik. Siz devam edin. Bu arada, bu işe Amaya’yı bile ikna etmişsin. Senin bu kadar da cesur olacağını tahmin etmezdim”. Ichiro etrafına baktı. “Ha? Anlamadım?”. Sonra şu andaki hallerini düşünerek yüzü kızardı. Bu sırada, Amaya’nın sesi duyuldu. “Montarooo!! Sen öldün!”. Bunları söyledikten sonra hemen ayağa kalktı. Montaro başına gelecekleri anlayınca hemen kaçmaya başladı. Amaya’da onu kovalamaya. Sesleri bütün okuldan duyuluyordu. Ichiro, kendisine çok yakın duran Yumi’ye baktı. Oda çekilince, ayağa kalktı. Miya ise, hala gördüğü manzarayı düşünüyordu. Yüzü kızarmış bir şekilde. “Ichiro.. Demek böyle şeylerden hoşlanıyorsun..” dedi. Sonrada hemen kaçarak uzaklaştı. Ichiro, söyleyecek bir söz bulamamıştı.

Yumi’nin elini omzunda hissetti. “Ichiro, bir daha o kızla konuşmazsan senin için daha iyi olur”. Ichiro şaşırmıştı. “Neden?” diye sormaktan kendini alamadı. “O kız çok garip”. Bunu söylerken, Yumi gayet ciddi görünüyordu. Ichiro gülümseyerek “Merak etme” dedi. “Amaya biraz sinirli biridir. Ama çok iyi kalplidir. Onunla konuşmamın bir sakıncası yok. En iyi arkadaşlarımdan biri o. Küçüklüğümüzden beri birlikte büyüdük biz onunla. Aslında bakarsan, o olmasaydı ben bu Liseyi ilk yılında bırakmıştım”. Gülümseyerek geçmişi hatırladı. “Okula başladığımda, üst sınıflardan birkaç kez dayak yemiştim. Okulu bırakmaya kara vermiştim ki, o üst sınıflar gelip benden özür diledi. Biraz araştırdım bu olayı. Sonradan öğrendim, Amaya gidip onları dövmüş. Küçüklüğünden beri beni koruyor” dedi. Yumi, “Belki onun da görevi budur” dedi kısık bir sesle. “Ne dedin” diye sordu Ichiro. Yumi kafasını sallayarak “Hiç” dedi.

Yumi ve Ichiro eski sınıftan çıkmaya hazırlanıyordu ki, Birden Yumi’nin gözleri irice açıldı. “Avrupa bölgesindeki kurtarıcı… Öldürülmüş!” dedi endişe ve korku dolu bir tonla. “Başladı. Sonunda şeytanlar harekete geçti… Sonunda savaş başlıyor…”

[panres]

   Hikayen güzel ve akıcı eğer hikayeni devam etmeye kararlıysan böyle devam ettir derim.

[Kızıl Şaman]

Teşekkürler. Beğendiğine sevindim..   

[ogawa]

güzel bir hikaye bence devam etmelisin

[Kızıl Şaman]

Teşekkürler. En yakın zamanda, ikinci bölümü yazmaya çalışacağım. 

[NaNtokaNaru]

Vallaha bence ikinci bölümü hemen yazmalısın çok merak ettim  Ellerine sağlık çok güzel olmuş.

Bu sitede hikaye okumak çok hoşuma gidiyor 

[Kızıl Şaman]

İkinci bölüm geldi. Yeni bölümü, elimden geldiğince çabuk ve güzel yazmaya çalıştım. Umarım beğenirsiniz. 

[NaNtokaNaru]

İkinci bölümde çok güzel olmuş bir çırpıda okunuyor ve akıcı gidiyor. Benim favorim Amaya Eline sağlık

[Kızıl Şaman]

İkinci bölümde çok güzel olmuş bir çırpıda okunuyor ve akıcı gidiyor. Benim favorim Amaya Eline sağlık

Heheh. Beğendiğine sevindim.  
Amayayı favorin seçmek için erken değil mi ya. Yeni karakterler de gelecekti ilerideki bölümler de. 

[NaNtokaNaru]

Şu an için Amaya favorim Net insanları severim ^^ Amaya Amaya Çok Yaşa  Ama çok da maymun iştahlıyımdır  :bö:

[DarkMP]

Devamı ne zaman gelir? Belirlediğin bir tarih var mı?

[Kızıl Şaman]

Devamı ne zaman gelir? Belirlediğin bir tarih var mı?

Word'du açtım, daha rahat yazabilmek için, Anime müziklerinden oluşan listemi dinlemeye başladım. Son bir kez foruma bakmak için sayfayı yeniledim ve senin iletini gördüm. Yani en geç sabaha yenibölüm geliyor. 

[panres]

Word'du açtım, daha rahat yazabilmek için, Anime müziklerinden oluşan listemi dinlemeye başladım. Son bir kez foruma bakmak için sayfayı yeniledim ve senin iletini gördüm. Yani en geç sabaha yenibölüm geliyor.

         Yeni bölümü çok merek ettim.Acaba ne olucak 

[Kızıl Şaman]

Yeni bölüm geldi. Umarım beğenirsiniz. Yazım hatalarım olabilir, lütfen affedin. 

[DarkMP]

Sıkıldığım için geldim 

Beğendim