Hemen hemen herkesin bildiği klasik bir tanesiyle devam edeyim o halde.
Hinata'nın itirafı...
Naruto: Neden buraya geldin?! Hemen kaç! Bu adamla başedemezs-
Hinata: Biliyorum. Bu benim kendi rızam.
N: Ne söylüyorsun?! Öyle diyerek kendini tehlikeye atamazsın!
H: Burada kendi irademle duruyorum.Bu sefer ben seni kurtaracağım Naruto-kun. Sürekli ağlayıp duruyor, en başından pes ediyor ve defalarca hata yapıp duruyordum. Ama bu haldeki beni sen doğru yola getirdin Naruto-kun. Her zaman senin peşinden gittim. Sana yetişmek istedim. Her zaman seninle yürümek istedim. Hep yanında olmak istedim. Beni sen değiştirdin. Yüzündeki gülümseme beni kurtardı. Bu yüzden seni korumak için ölmekten korkmuyorum!
Çünkü seni seviyorum Naruto-kun!
Biraz fazla klasik gibi, fakat içinde bulunan umutsuz durumda savaşı keyiflendirenin bu kısım olduğunu da gözardı edilemez. Sonrasında Naruto'nun, sanki hiçbir şey olmamış gibi davranması, rüzgarda uçuşan kurumuş yaprakları yakalamaya benzer, avcunuzu açtığınızda geriye etrafa dağılan tozdan başka bir şey kalmamaktadır. Uğraşlar boşunadır, elde kalan bir şey yoktur, belki de hiç varolmamıştır.
Başkası da yazsın hep ben mi yazacağım
